Terwijl de echte gevangenis “Buiten” is. Mario Martone is een eerbetoon aan Goliarda Sapienza

Het verhaal van een vrouw die toevlucht en heil vindt bij de mensen met wie ze de gevangeniservaring deelde. De gevangenis als plek van echte relaties. Als een plek waar men haar kon kennen om wie ze was, terwijl ze buiten – in de vrije wereld – een buitenstaander was. We zouden dit ook kunnen zeggen over “Fuori”, de film van Mario Martone die momenteel in de Italiaanse bioscopen draait, nadat hij in competitie was op het filmfestival van Cannes. Een film waarin de gevangenis een plek van verlossing is en waarin de leefomgeving van de rijke burgerij de echte gevangenis is voor Goliarda, gespeeld door Valeria Golino. Martone, de regisseur van “L'amore molesto”, “Il giovane favoloso” en “Capri Revolution”, verkent in de film een ​​episode uit het leven van de schrijfster Goliarda Sapienza. De dagen waarop de schrijver in de gevangenis belandde omdat hij juwelen van een vriend had gestolen. En die waarin ze in het zonnige en desolate Rome van 1980 haar vroegere metgezellen in de gevangenis buiten de gevangenis ontmoette en bij hen de waarheid, de vitaliteit en de menselijkheid vond die ze niet vond in de literaire salons van Rome, die haar nauwelijks tolereerden. We praten erover met Mario Martone, regisseur en – samen met Ippolita di Majo – scenarioschrijver van de film.

Mario Martone met Valeria Golino

De film heet “Outside”. Uit de gevangenis, natuurlijk. Maar ook buiten de salons van Romeinse intellectuelen uit de jaren 70 en 80. Een buitenkant als existentieel ongemak.

Precies. Goliarda Sapienza voelde zich ongemakkelijk, ongemakkelijk in het leven, ongemakkelijk omdat haar roman 'De kunst van de vreugde' door uitgevers was afgewezen. Ze was een buitenbeentje, ze voelde zich alsof ze in de gevangenis zat, zelfs als ze erbuiten was. De gevangenis staat centraal in het verhaal. Niet alleen omdat een aantal scènes in de Rebibbia-gevangenis zijn opgenomen, met gevangenen die zich als figurant beschikbaar stelden, maar ook omdat de gevangenis, de ervaring van de gevangenis, altijd aanwezig is in de 'buitenwereld' van de drie hoofdpersonen. Wat denk je dat Goliarda suggereert over de gevangenis?

"Het laat ons begrijpen dat de gevangenis geen deel van de samenleving is dat vergeten, 'uitgezonderd', verlaten moet worden. Het is een deel van de samenleving. Er zijn mensen zoals wij in. In een interview met Enzo Biagi, dat we aan het einde van de film plaatsen, zegt de echte Goliarda: 'Ik had nooit gedacht dat ik in de gevangenis zou belanden', terwijl iedereen daar terecht kan komen."

Paradoxaal genoeg vindt Goliarda haar vrijheid terug bij haar ex-gevangenevrienden.

Ja: uiteindelijk vertelt de hele film over hun gelukkige zwerftochten. Als ze me zouden vragen wat 'Fuori' vertelt, zou ik zeggen: ik weet het niet: de zomer van die twee vrienden, die op een gegeven moment drie worden. Alles is heel vrij, qua stijl, qua manier van vertellen.

In het interview, waarvan we aan het eind van de film een ​​fragment zien, lijkt Enzo Biagi Goliarda Sapienza bijzonder weinig te willen begrijpen: hij luistert niet naar haar, het lijkt erop dat hij haar al heeft beoordeeld.

Dat fragment laat zien dat de jaren niet voor niets zijn verstreken. Tegenwoordig hebben we een gevoeligheid die ons die scène onmiddellijk met een zeker ongemak doet bekijken. Het is duidelijk hoe er begin jaren 80 niet werd geluisterd naar wat Goliarda Sapienza zei. Om een ​​vergelijking te maken: zelfs Pasolini, toen hij een paar jaar eerder op televisie verscheen, veroorzaakte een schandaal: maar mensen luisterden wel naar hem, omdat hij een man was. Terwijl de woorden van Goliarda Sapienza leken op de grillen van een dame, waar niemand de moeite voor nam om naar te luisteren.

Heeft Goliarda ooit in de gevangenis gezeten?

Dat was ze wel, omdat niemand haar boek 'De kunst van de vreugde' publiceerde, waardoor ze gemarginaliseerd werd. Ze was met een jongere man getrouwd, en hoewel hem als minnaar hebben misschien chic leek, een pluspunt, werd het trouwen met hem als een ietwat ongepast gebaar beschouwd. Hij was het die, na Goliarda's dood, er alles aan deed om de roman gepubliceerd te krijgen. 'De kunst van de vreugde' werd postuum uitgegeven in 1998 en werd pas een groot succes toen het in 2008 door Einaudi werd heruitgegeven. Hoe herkent u zichzelf in het verhaal van Goliarda Sapienza?

"Elk van mijn films is op de een of andere manier ook een zelfportret. Ik vond het ook fijn om mezelf onder te dompelen in een vrouwelijke dimensie, om de andere, in dit geval drie vrouwelijke personages te ontmoeten. Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot het vertellen van verhalen over vrouwelijke personages: dat gebeurde in 'L'amore molesto', met het personage Anna Bonaiuto, en in 'Capri Revolution', met het personage gespeeld door Marianna Fontana."

Wat zou je willen meenemen uit de boodschap van Goliarda?

"Als we erin geslaagd zijn om mensen enigszins te laten begrijpen wat Goliarda dacht over haar relatie met de gevangenis, dan hebben we iets goeds gedaan."